حیات طیّبه نگاهی دیگر به مقاله (پوچی(

بی تردید اعتقاد به معاد و روز قیامت یکی از پایه های اصلی دیانت های ابراهیمی محسوب می گردد و موجب معناداری زندگی متدینان است. رفتار و گفتار ایشان با این اعتقاد سمت وسویی خاص می گیرد و رسوخ این اعتقاد موجب استحکام کردار ایشان خواهد بود و نشان از هدف مندی آن دارد. در مقابل کسانی که منکر قیامت هستند ممکن است خلقت و به تبع آن زندگی خویش را امری عبث و پوچ بدانند چون بازگشت امور به سوی پروردگارشان را انکار می کنند. پوچ نبودن خلقت انسان یکی از معارف قرآنی است و رجعت و بازگشت به سوی پروردگار و حساب و کتاب اعمال و جزای آن در قبر و قیامت موجب معناداری زندگی می گردد. از آنجا که خداوند متعال واجد تمام صفات کمالیه است, سلطان و مالک بلامنازع هستی است, و حقیقت مطلق می باشد, کاری عبث و بیهوده از او سر نمی زند و خلقت او نیز به غرضی صورت گرفته است. به دلیل بی نیازی خداوند, این غرض همانا خیرخواهی و نفع رسانی به بندگان محتاج اوست. بندگان با عبادت او, معرفتشان را به او رشد می دهند و با این رشد معرفت, آتش عشق او در دلشان بیش تر شعله می کشد و این عشقِ به سرمدیت, برایشان ابدیت به ارمغان می آورد و زندگی ایشان را معنایی متعالی می بخشد. ییکی از شاخص های دنیای مدرنیسم در حاشیه قرار دادن این اعتقاد اساسی دینی و بی توجهی به آن است. این امر وقتی به تنگناهایی که در اجتماع بروز می یابد و شکست هایی که در زندگی برای افرادی که در این دنیا زندگی می کنند ضمیمه می گردد, خود یکی از معضلات اجتماعی دنیای مغرب زمین را به تصویر می کشد. و دست آخر افراد را به بیماری های روحی یا روانی و در برخی احیان به خودکشی می کشاند.